April 16,  2015
با تشکر از ایران استار و شهرما  

 او سپس با اشاره به جوامع ایرانی در خارج پرداخته و میپرسد، که چرا با داشتن این همه روشنفکر و صاحب نظر در زمینه های مختلف اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و امکانات مالی بالا در یک فضای دموکراتیک ، باز اندر خم یک کوچه به جای ایستاده ایم. با اینکه همه موافق آزادی و برابری، دموکرات، سکولار، و مدافع حقوق بشر هستیم ولی انگاری اصلن زبان هم را نمی فهیم، و در گروه های خودی و غیر خودی پراکنده ایم. او اضافه میکند که بطور کلی مهاجرین خوبی برای کانادا نبوده ایم و مانند مهمان آمده ایم، هیچگونه احساس تعلق به جامعه نکرده، از امکانات اجتماعی استفاده مکنیم، ولی قدمی برای آن برنمیداریم.  او اعتقاد دارد که تغییرات از رده های بالا امکان پذیر نبوده و میبایست در زندگی شهروندی مشارکت داشته، محور اهداف پایه، تلاش و تمرین دموکراسی و همگرائی کرد. او اضافه میکند که اگر امروز نظام در اختیار مردم قرار گیرد جز هرج و مرج وشباهتی غیر از اوضاع سوریه نخواهیم داشت. تاکید میکند که درد مشترک را نمیتوان جدا جدا درمان کرد، و لازمه اش از میان برداشتن خط هائی میباشد که افراد و گروه های مختلف را از هم جدا میکند.

شنیدن چنین سخنانی که گفته های بسیاری از افراد جامعه، بخصوص جناح میانی و خاموش میباشد، آنهم در محفلی که جو انحصار طلبی، تعرض و خشونت در آن حاکم است، نشان از تغییرو تحولاتی میباشد که هر روز علائم خود را بیشتر نشان میدهد. حضور بهروز آموزگار و رضا قاضی، دو تن از اعضای هییت مدیره گروه اقلیت، بیژن احمدی، ارصلان کهنموئی پور از فعالان کمپین "من هم یک ایرانی-کانادائی هستم" و تعدادی از افراد جامعه که تمایلات فراجناهی دارند باعث خوشنودی میباشد. ایکاش که تعداد بیشتری از صندلی های خالی را افرادی با این گونه تمایلات پر مینمودند که خود نشان از میان برداشتن خط ها، نزدیک شدن به یکدیگر و همگرائی میباشد. نباید انتظار داشت که تغییرات از طرف دو جناح راست و چپ صورت گیرد. بلکه آنهائی که واقعن خود را دلسوز جامعه دانسته و توقع هیچگونه منافع شخصی برای خود ندارند، باید که اولین قدم های مبارزه با جهالت که باعث ابقای رژیم و پراکندگی و مخالفت های ما با یکدیگر میباشد را برداریم.

گردهمائی چهارم کمپین " من هم یک ایرانی- کانادائی هستم" تحت عنوان "اهداف و وظایف کنگره ایرانیان"، در تاریخ یکشنبه 19 آپریل، ساعت 1:30 بعد از ظهر، در سالن اجتماعات کتابخانه عمومی‌ نورت یورک، واقع در 5120 خیابان یانگ برنامه ریزی شده است. هدف این گردهمائی آشنایی بیشتر اعضای کنگره و علاقمندان به مسائل کامیونیتی  میباشد. در این جلسه، منوهر میثاقی، حسین زرشکیان، مهرداد آرین نژاد، سعید حریری، چهار تن از موسسین کنگره ایرانیان که همگی‌ از افراد سرشناس و فعال جامعه هستند، حضور داشته و ضمن معرفی بیشتر کنگره به پاسخگوئی سئوالات حاضرین خواهند پرداخت. مدیریت جلسه با محمد تاجدولتی از اعضاء سابق هییت مدیره کنگره و همکاران نشریه سلام تورنتو خواهد بود. حضور در این جلسه برای فعالان اجتماعی و علاقمندان به موفقیت کامیونیتی الزامی میباشد. در ضمن فرصت مناسبی خواهد بود که به عضویت کنگره در آمده و مشارکت جمعی را از همان لحظه عملن آغاز نمود.

facebook/hambastegi.hemayat
facebook/ICC 2014Election
facebook/Let’s Talk Iranian Canadian Congress! 
I'm an Iranian-Canadian too

Teaser (Video)    Elaheh Shokrayi (Video)     Censorship (Video)

با اینکه بدیهی مینماید، شاید لازم باشد که تاکید کنیم که این سری مقالات هیچکدام جنبه گزارشی نداشته و فقط نقد و نظریات  شخصی نگارنده است. در مواردی که در رابطه با رویداد و گردهمائی خاصی مطالبی عنوان میگردند، تا جای امکان سعی میشود که ضبط صوت و تصویری کامل آن گردهمائی ها تهیه شده، تا هر کس بتواند با مشاهده آنها برداشت شخصی خود را از آن برنامه ها داشته باشد.  در کشوری که آزادی بیان وجود دارد جای تعجب است که چرا مخالفین به جای اظهار نظر متقابل، فشار بر نشریات آورده و سعی در بوجود آمدن سانسور و اختناق میکنند. چه بهتر که با ارائه نظریات و نوشتن مقالات فرهنگ گفتگو را گسترش داده، دموکراسی را تمرین کرده و پر و بالی به آن دهیم.

جز اتحاد و اتحاد نگفته و نخواهیم گفت ولی متاسفانه جز ادعا و ادعا نمی بینیم و نمیشنویم. قبضه کردن صحنه فعالیت های سیاسی کامیونیتی توسط دو جناح راست و چپ، که هر دو توجه و فعالیت های خود را در رابطه با ایران متمرکز کرده اند، باعث آن گشته که جناح میانی شکل نگرفته و حضور و علاقه ای نسبت به فعالیت های اجتماعی از خود نشان ندهد. جناح راست متشکل از انحصار طلبان، موافق جنگ، تحریم، بسته شدن سفارت و برانداز بوده و دیگری اصلاح طلب، مخالف جنگ، تحریم و بسته شدن سفارت است، که آنها را  فشار هائی بر مردم دانسته و در مبارزه با رژیم بی اثر میپندارد. گرچه جناح چپ بیشتر اهل گفتگو و رعایت ضوابط دموکراسی مینماید، ولی نحوه عمل هر دو شباهت های زیادی با هم دارند. به جای متمرکز کردن توجه و مبارزه با دشمن مشترک، مادام به محکوم کردن و برچسب زدن به یکدیگر میباشند.

یکشنبه گذشته گردهمائی تحت عنوان "نقش نهاد های ایرانیان خارج از کشور" توسط عده ای از "کنشگران اجتماعی تورنتو"  در سیویک سنتر نورت یورک برقرار گردید. مبهم و نامشخص بودن عنوان گردهمائی و هویت برگزارکنندگان و همزمان شدن آن با زمان انتخابات کنگره، که شاید در رابطه با این گردهمائی به تاخیر افتاده است، اجازه میدهند تا که بر این باور باشیم که کاسه ای زیر نیم کاسه وجود دارد. حضور رضا بنائی، شهرام نامور آزاد، شهلا غفوری، آرشاک شجاعی، مهدی امین، که از اعضاء گروه اکثریت هییت مدیره کنگره میباشند، و برپائی بنر و تشکیلات لازم جهت عضو گیری بدون آنکه در جلسات هییت مدیره مطرح و مورد تائید قرار گیرد، این شبهه را بوجود میاورد که کنگره نیز در برگزاری این گردهمائی سهمی داشته است.  

بخصوص که حضور اسماعیل نوری علا، حسن داعی و علی جوادی به عنوان سخنران، جای شک و شبه ای نسبت به تمایلات جناحی برگزارکنندگان و صد و بیست الی سی نفر شرکت کننده آن به جای نمیگذاشت. مایه خرسندی و امیدواری و تشکر است که اینبار ممانعتی نسبت به فیلمبرداری "همبستگی و حمایت" از این گردهمائی بوجود نیامد. از آن جائی که انتظار میرود برگزارکنندگان، فیلم کامل این گردهمائی را بزودی در دسترس همگان قرار دهند،  هدف بر آنست که این بار به نقد و تفسیر این گردهمائی با استفاده از فیلم های موجود به صورت تصویری بپردازیم. تا که بتوانیم از تصویر به عنوان سندی بر گفتار استفاده نمائیم.

نکات ظریف و قابل توجه بسیاری در گفتار سخنرانان وجود داشت. حضور فعال در صحنه، تسخیر بنیاد های کامیونیتی، سیاسی کردن آنها و برقراری ارتباطات ولابی کردن دولت و سیاستمداران کانادا از نکات مشترک سخنرانی حسن دائی و نوری علا میبود. در این میان سخنرانی الهه شکرائی از مونترال انگاری حال و هوای دیگری داشت.  و تا اندازه ائی هم در جهت مخالف اهداف برگزارکنندگان و دیگر سخنرانان مینمود. تا جائی که نوری علا این مخالفت را به صورت مستقیم و آشکار عنوان کرده و تعدادی از شرکت کنندگان به انواع مختلف آنرا نمایان ساختند. الهه پراکندگی، بی اعتمادی، داشتن حقیقت مطلق، کوتاه نیامدن، بد بینی، خود محوری، گروه گرائی را از دشمنان اصلی معرفی میکند.  و به طرح این سئوال میپردازد که چگونه نظامی استوار بر پایه های بی عدالتی، تبعیضات قومی و مذهبی، بی درایتی، فساد، سودجوئی و جنگ طلبی توانسته برای مدت سی و شش سال بر ملتی که اکثریت افرادش هم جوان، هم تحصیلکرده و هم شهرنشین، که هر سه پایه های یک دموکراسی میباشند حکومت کند.