June 19,  2014
با تشکر از ایران استار و شهر ما 

از این رو بوجود آوردن آگاهی جمعی، افکار عمومی جهت پشتیبانی از آنان امکان پذیر نبوده و بار دیگر این گروه از انسان ها مورد تبعیضات اجتماعی قرار میگیرند.

جناب جان بیرد وزیر امور خارجه کانادا تحت عنوان وخیم تر شدن اوضاع ایران از نظر حقوق بشری از زمان انتخاب حسن روحانی به عنوان رئیس جمهور، بیانیه بلند بالائی در تاریخ 14 جون صادر نموده است. جای تعجب است که دولت کانسرواتیو با این آگاهی، چگونه به خود اجازه آنرا میدهد که جان پناهجویان را با دیپورت کردن آنها به خطر بیاندازد.  چگونه در این روز ها که مصادف با روز جهانی حمایت از پناهجویان بوده، اداره مهاجرت قصد آن دارد که در تاریخ اول جولای که سالروز تولد کانادا به حساب میاید، اعظم شریفی اولیائی را به ایران دیپورت کند. بخصوص که بخشی از بیانیه جناب وزیر در رابطه با زنان و شرایط سختی میباشد که در ایران با آن مواجه هستند. چگونه میتوان این تضاد میان  گفتار و کردار را نادیده گرفت، و دلسوزی این دولت را نسبت به ملت ایران صادق دانست.

مشکل پناهجویان نیز مانند دیگر مشکلاتی که در گذشته با آن مواجه بوده، و یا اینکه در آینده کامیونتی ما با آن درگیر خواهد بود، موقعیت هائی میباشند که به نیاز اتحاد و همبستگی در میان خود بیشتر پی بریم. شاید بتوان با واکنشی جمعی به مقابله با آنها پرداخته و هر بار راه حلی برای هر کدام از آنها پیدا کنیم، ولی جای شک و شبهه ای نیست که اگر جامعه ما آگاهانه متشکل میبود، بسیاری از این مشکلات بوجود نمیامد، و در صورت بروز مقابله با آنها به صورت ساده تری انجام میگرفت. کنگره ایرانیان تنها ارگانی میباشد که میتوان توقع آن را داشت که راه گشای این امر خطیر باشد، که با محور قرار دادن خود باعث آن گردد که گروه های داوطلب مختلف تحت یک برنامه و از برای یک هدف مشترک عمل نمایند.  

تا زمانی که کنگره به آن توانائی نرسیده تا که بتواند از پس این وظیفه برآید، راه دیگری وجود نخواهد داشت غیر از آنکه تک تک ما در حد توان خود در گروه های پراکنده به فعالیت در زمینه های مختلف بپردازیم. چنانچه میزان مشارکت افراد جامعه در این فعالیت ها بیشتر گردد، مطمئنن شانس فراهم شدن شرایط مناسب برای بوجود آمدن کنگره ای که آرزویش را در سر داریم بیشتر خواهد شد. حمایت از پناهجویان و بخصوص حمایت از اعظم شریفی اولیائی که این روز ها شرایط سختی را میگذراند، یا همت در بوجود آوردن سازمان هائی از قبیل اتحادیه کارگران و حقوق بگیران فارسی زبان، و یا هر حرکت دیگری که هدفش حمایت از افراد مورد تبعیض قرارگرفته جامعه باشد، نتیجه اش بوجود آمدن اتحاد در کامیونیتی و قدمی در رسیدن به آن آرزو خواهد بود.

لینک پتیشن  تهیه شده در حمایت از اعظم، و متن نامه ای به  وزیر امور مهاجرت با اشاره به بیانیه جناب وزیر امور خارجه در رابطه با اوضاع وخیم حقوق بشر در ایران، در سایت های "همبستگی و حمایت" و  "نه به بازگشت های اجباری" در دسترس میباشند. با امضاء کردن این پتیشن، ارسال این نامه و یا نامه های مشابه به سازمان های مربوطه، و یا با شرکت در فعالیت هائی که در این رابطه در حال تدارک میباشند، میتوانیم در تغییر سرنوشت انسانی سهمی داشته باشیم.

سال گذشته بعد از جلسه عمومی و انتخاباتی که در تاریخ 5 می 2013 برگزار گردید، چهار هفته به طول کشید که کنگره ایرانیان برنامه سالانه خود را که شامل چهار بخش بود به شرح زیر در تاریخ  6 جون اعلام نماید.
1-  تشکیل کمیته باز بینی اساسنامه
2- برقراری جلسات گفتگو در رابطه با مسائل کامیونیتی
3- تشکیل کمیته توسعه و گسترش در جهت هماهنگ کردن نیرو های فعال و ماهر برای خدمت رسانی وسیعتر به کامیونیتی
4- سازماندهی کنگره ایرانیان در سطح کانادا
نا گفته نماند که سال گذشته پنج عضو اصلی هییت مدیره در سمت های خود باقی مانده، و دومین سال فعالیت را در کنگره ادامه میدادند. در صورتیکه امسال فقط سه عضو که هیچکدام از آنان قبل از آن سمت اجرائی نداشته قدیمی میباشند و شش عضو دیگر اعضای جدید به حساب می آیند. از این رو لازم میباشد که قبل از هر حرکتی، سمت های اجرائی تعیین گردند. با در نظر داشتن این مورد و بدون آنکه بخواهیم توقعات زیادی داشته باشیم، جای تعجب و سئوال بر انگیز است که چه مشکلات و اختلاف نظر هائی وجود دارند که بعد از پنج هفته هنوز این کار صورت نگرفته است.

سال گذشته در رابطه با حمایت از پناهجویان تماس هائی با هییت مدیره گرفته و پیشنهاداتی داده شد که مورد استقبال لفظی قرار گرفت. متعاقب آن در تاریخ 20 جون جناب زندی، ریاست کنگره ایرانیان با بیانیه ای در رابطه با روز جهانی پناهجو، و با تاکید بر خطراتی که پناهجویان در صورت دیپورت شدن به ایران با آن مواجه خواهند شد، این امید را در اذهان بوجود آورد که کنگره قصد دارد در این زمینه فعالیت هائی نماید. متاسفانه نه فقط در این رابطه کاری صورت نگرفت، بلکه در ارتباط  با دیگر برنامه های اعلام شده نیز فعالیت های چندانی از کنگره دیده نشد.

نمیتوان حضور قابل توجه پناهجویان را در کامیونیتی نادیده گرفت. بخصوص که سختگیری ها و تغییرات غیر انسانی قوانینی  که دولت کانسرواتیو جدیدا به تصویب و اجرا رسانده، آنان را در شرایطی بسیار دشوار قرار داده است. در نتیجه این افراد از هر زمان دیگر نیاز به حمایت بیشتری داشته، و غیر از کامیونیتی کسی را ندارند تا به کمک آنان در این کشور برخیزد. خوشبختانه گروهی تحت عنوان " نه به بازگشت های اجباری به ایران" با فعالیت های خود در دو سال و نیم گذشته توانسته اند عملن دیپورت این افراد را به ایران متوقف سازند. ولی متاسفانه فشار های اداره مهاجرت بیشتر شده، و با اینکه به اخراج آنان منتهی نمیگردد، مجبور میباشند که به شکنجه های روحی و روانی، سختی های مالی ، تحمل بی احترامی، تحقیر، اهانت، تهمت های ناروا، و چه بسا زندان تن دهند. در اثر این رفتار های غیر انسانی که خلاف قوانین حقوق بشری میباشد، تعدادی از این پناهجویان آنچنان در تنگنا قرار میگیرند که جان خود را به خطر انداخته، و بدون در نظر گرفتن عواقب آن داوطلبانه به ایران باز میگردند. اکثر این افراد را زنان تشکیل میدهند که مایل نمیباشند اطلاعات شخصی و موضوع پرونده شان که اکثرن در رابطه با مسائل و مشکلات خاصی میباشد که زنان در ایران با آن مواجه میباشند علنی شود.