ولی متاسفانه تماس و گفتگو با مهدی پیرامون این موضوع منفی و بسیار نا امید کننده از آب در آمد. نه اینکه ایشان به هیچ عنوان تمایل به همکاری در این رابطه را از خود نشان نداده، بلکه اجرای این طرح را هم نا ممکن میدانست. مطرح شدن این پیشنهاد در سوشیال مدیا، نشریات و گفتگو با بابک یزدی از کمونیست کارگری در این رابطه برخورد های خوشایند تری به همراه داشت. تشکیل یک کمیته اجرائی مستقل و یا به عنوان بخشی از کمیته حقوق بشر در کنگره ایرانیان مطرح شد، ولی به علت نبود داوطلب و علاقمند در این رابطه فعالیتی صورت نگرفت. چندین سال طول کشید تا که بالاخره کمیته حقوق بشر با تمام نواقصش در کنگره تشکیل گردید، و حمایت از پناهجویان از وظایف کامیونیتی شناخته شد. شاید لازم باشد در این زمینه نیز پافشاری نموده و کاندیداهای انتخاباتی در هییت مدیره کنگره را متقاعد ساخت که حمایت از کارگران را بخشی از برنامه های سال آینده خود معرفی کنند.

***********************************************

تجمع اعتراضی به کشته شدن یک سیاهپوست در بالتیمور

از دیگر فعالیت هائی که در هفته گذشته در جامعه بزرگتر صورت گرفت، تظاهرات روز شنبه دوم می در مقابل مقر اصلی پلیس تورنتو، در خیابان کالج، در حمایت از سیاهپوستی بود که اخیرن در بالتیمور آمریکا به دست پلیس آن شهر کشته شده است. تعداد جمعیت حاضر در این گردهمائی به مراتب از تعداد شرکت کنندگان در گردهمائی روز قبل در رابطه با روز کارگر کمتر بود. ولی شور و هیجان و شعار هائی که از ته دل بر میخواست به مراتب تاثیر گذار تر مینمود. اکثریت شرکت کنندگان این تظاهرات را سفید پوستان و جوانان تشکیل میدادند، که بسیار امیدوار کننده میباشد. همدردی با انسانی که مورد تبعیض و ظلم قرار گرفته، و آن تا به حدی که جان خود را از دست میدهد، حد، مرز، نژاد، زمان، محل و ملیتی نمیشناسد. در کنار هم قرار گرفتن و همصدا شدن زن و مرد، پیر و جوان، سپید و سیاه در مقابل مقر سازمانی که هر روز، با وضع قوانین جدید همچو لایحه سی 51 بر قدرتش افزوده میگردد، برای هر انسان آزاده لازم بوده و یک وظیفه تلقی میشود. بخصوص برای ما ایرانیان که استبداد را تجربه کرده، لغزشهائی را که شاید به چشم بسیاری نیاید را مشاهده و بهای عواقب شومش را پرداخته ایم. باید بپذیریم که در چند سال اخیر، در اوضاع اجتماعی - سیاسی کانادا، با به تصویب رسیدن قوانین ضد مردمی و تبعیضی، تغییرات مهمی بوجود آمده است. به موازات این تغییرات در کامیونیتی ما نیز تغییر و تحولات قابل توجه ای در حال انجام گرفتن میباشد. ولی متاسفانه جز در دو مورد خاص، یکی اعتراض به تعرض اسمی به خلیج فارس توسط وزیر سابق امور خارجه، و دیگری عکس العمل شدید به اهانت نماینده فدرال چینی تبار از ویلودیل به تعدادی از ایرانیان، حرکت های جمعی و اعتراضی از افراد کامیونیتی دیده نشده است. چه خوب بود که فعالان اجتماعی - سیاسی، نشریات، مدافعین حقوق بشر، به آنچه که در جامعه بزرگتر در رابطه با معضلات روز، همچو لوایح سی 24 و سی 51 روی میدهد، بیشتر توجه کرده و سعی در ترغیب افراد در شرکت در این نوع رویداد ها و تظاهرات مینمودند.

دسمون کول یکی از فعالان اجتماعی سیاهپوست سرشناس تورنتو، در گردهمائی روز شنبه شرکت داشته و سخنرانی کوتاه و تاثیر گزاری مینماید. ویدیو هائی از این سخنرانی ، صحنه هائی از هر دو تظاهرات و ورکشاپ پناهجوئی تهیه شده که میتوان از طریق سایت همبستگی به آنها دسترسی پیدا کرد.

ورکشاپ حقیقت - مصالحه - مشارکت

لازم به یادآوری میباشد که این مقاله مانند هر مقاله دیگری نظریات نگارنده خود را بیان میکند. بطور اخص این سری مقالات چنانچه به اطلاع رسانی از رویداد خاصی اقدام نماید، بیشتر هدفش نقد و تجزیه تحلیل میباشد تا گزارش. در اکثر موارد هم سعی شده و خواهد شد که از تمامی آن رویداد بدون هیچ دخل و تصرفی، ضبط صوتی و تصویری به عمل آید، تا بیننده بتواند بر کل واقعه اشراف داشته و برداشتی شخصی بنماید. در رابطه با ورکشاپ حقیقت - مصالحه - مشارکت که موضوع مقاله هفته گذشته میبود به همین نحو عمل گردید. جالب توجه میباشد که انگاری آنطور که مقاله منتشر شده در برگزارکنندگان این ورکشاپ هیجان، عکس العمل و مشارکت فکری بوجود آورد، خود ورکشاپ عمل ننمود. یا بگونه ای تدارک و عرضه این ورکشاپ برای برگزار کنندگان آن خود ورکشاپی دیگر با همان عنواوین بود.

راستی ما که برای آزادی و بخصوص آزادی بیان و حقیقت گوئی یقه خود را از هم میدریم، و یا رگ های گردنمان را بیرون میدهیم، آیا چیزی هم از برای گفتن داریم؟ و یا آیا گوش هایمان برای شنیدن حقیقت از دهان مخالفین آمادگی دارند؟ بخصوص اگر در گفته های آنها حقایقی هم وجود داشته باشد که هستی ما را زیر سئوال ببرد، و نمایان سازد که پندار و کفتار و کردار ما جز شعاری بیش نبوده تا بتوانیم از طریق آنها برای خود هویتی اجتماعی کسب نمایئم. حاضریم در محیطی بسته هر نقشی را بازی کرده، تعریف و تمجید حاضران را برانگیزیم ولی نمیخواهیم که آنچه در آن محفل گذشت به بیرون درز کند.  یا اینکه حاضریم در ورکشاپی که هدفش بوجود آوردن آگاهی پیرامون مشکلات پناهجویان میباشد شرکت کنیم، ولی حاضر نیستیم عواقب حضور در صحنه های اجتماعی را که همانا مورد تجزیه و تحلیل گرفتن ها میباشد را بپذیریم. انگاری که آنچه در آن محیط گذشت خاص و محدود به افراد حاضر در آن ورکشاپ میباشد. چرا در محیط غیر ایرانی بی پروا و آزادانه به  مطرح کردن مشکلات میپردازیم، ولی در کامیونیتی خودمان میخواهیم چهره ای دیگر از خود نشان دهیم. این دو گانگی در چیست؟

چگونه به عنوان مجری در یک گردهمائی عمومی که شرکت در آن برای عموم آزاد است بر روی صحنه میرویم، جلوی دوربین قرار میگیریم، با صدای بلند سخن گفته و به اعتراض از دولتمردان و مسئولین برمیخیزیم، ولی نمیخواهیم ناممان ذکر شود، عکس ها و فیلم هایمان به نمایش گذاشته شوند، و یا گفته هایمان و آنچه که گذشت به تفسیر در آیند. انگاری که درک و فهم و پذیرش آزادی و دموکراسی فقط از طریق زندگی در محیطی آزاد و دموکرات کافی نیست. باید رو در روی ناخوشایندی های حاصل از آنها قرار بگیریم تا مزه تلخ و شیرین آنرا بچشیم. بخصوص زمانی که در کنار و یا رو در روی کسانی قرار میگیریم که شفافیت در گفتار و قاطعیت در عمل را لازمه بوجود آمدن، برقراری و باروری آزادی و دموکراسی میدانند. صد افسوس که از ترس آشکار شدن حقیقت، خود را غرق در باورهای خویش کرده، به آنها اصرار ورزیده و هزار دلیل و برهان بوجود میاوریم. غافل از آنکه جز حقیقت هر چه دگر جز وهم و خیال چیز دیگری نیست. وگرنه دیگر ما را چه باک که دوست و دشمن ما را آنچنانی که هستیم و یا آنچنانی که خود در تصور دارند ببینند.

********************************************

تجمع به مناسبت روز اول می - روز کارگر

اول ماه می، روز جهانی کارگر، از تنها رویدادهائی در تورنتو میباشد که حضور قابل توجه ایرانیان در کنار دیگر شهروندان کانادائی بوضوح دیده میشود. امسال در گردهمائی که در روز جمعه گذشته، در مرکز شهر تورنتو در مقابل ساختمان شهرداری برقرار گردید، حضور چریک های فدائی خلق، کمونیست کارگری، معلمان در تبعید و چند گروه ایرانی دیگر به چشم میخورد.

با وصف این، سئوال برانگیز است که چرا تا به به امروز در حمایت از حقوق کارگران ایرانی در کانادا فعالیت و سازمان دهی صورت نگرفته است. بخصوص که سیستم حاکم در کانادا همه افراد، حتی آنهائی که کارفرمای خود میباشند را، به نحوی مبدل به کارگران مهاجر نموده است. میتوان به جرات گفت که در هر قشر و صنفی ده الی دوازده ساعت کار، عادی مینماید، آنچنانکه برای فرد دیگر زمانی باقی نمیماند تا به بلائی که در اثر مهاجرت گریبانگیرش شده لحظه ای بیاندیشد. سال گذشته پیشنهاد بوجود آوردن یک اتحادیه کارگری برای ایرانیان و فارسی زبانان کانادا را با جناب مریدی در میان گذاشتیم، که ایشان با این پیشنهاد برخورد مثبتی نموده و تماس با مهدی کوهستانی را در این رابطه مفید اعلام میدارد.

Desmond Cole & Toronto Star - May 2017 - Facebook