داشتن دو کاندیدای ایرانی میتواند امتیازی برای آنها و کامیونیتی به حساب آید. آنچه تا روز سه شنبه هفته آینده باقی مانده است، همکاری با لیلی و علی در تماس با رای دهندگان، و مطمئن شدن از اینکه آنها به پای صندوق های رای آمده، و رای اول و دوم خود را به آنها میدهند.

دیپورت مسعود حاجیوند پناهجوئی که حدود سه ماه در بازداشت میباشد، هفته گذشته برای بار دوم، به علت مقاومت او بی نتیجه مانده و به بازداشتگاه برگردانده شد. زمانی که جان پناهجو در بازگشت به ایران در خطر میباشد، جای تعجبی نیست که هر چه در توان دارد بکار گیرد تا از اینکار جلوگیری نماید. مسعود عاجزانه تکرار میکند که حاضر است به هر نقطه ای از این جهان فرستاده شود جز به ایران. این بازگشت حتی اگر مرگ را برای او به همراه نداشته باشد، مطمئنن زندگی را برای اوجهنمی خواهد ساخت. مسعود ترجیح میدهد که مابقی عمر خود را در زندان های اینجا به سر برده و سختی های آنرا تحمل کند،  ولی مجبور نگردد به محیطی برگردد که حقوق اولیه و شرف انسانی افراد هر روز مورد تعرض قرار میگیرد. چه کسی بهتر از ما ایرانیان که از آن محیط گریخته و به اقصا نقاط جهان پناه آورده ایم با درد مسعود آشنا میباشد؟ پس چرا نباید هر بار که با یکی از این موارد دلخراش مواجه میشویم، دست به دست هم داده و با حمایت از پناهجو همصدا با آنان گردیم.

هروز رفیقی یکی دیگر از پناهجویان میباشد که در مونترال در حال تجربه کردن تلخی های راهی میباشد که مسعود در حال طی کردن است. او نیز دست نیاز به سوی ما دراز کرده است. "فدراسیون پناهجویان ایرانی"  و  گروه " نه به بازگشت های اجباری به ایران"  در پی تدارک کمپین وسیعی در حمایت از مسعود و بهروز میباشند. با سختگیریهائی که جدیدن در نحوه برخورد اداره مهاجرت با پناهجویان ایرانی دیده شده است، لازم میباشد که بر شدت حمایت ها و بوجود آوردن آگاهی در سطح جامعه افزود. از فرصت استفاده نموده از کلیه افراد کامیونیتی و بشردوستان دعوت میشود که به این حرکت جمعی پیوسته و از درد مسعود، بهروز، دوستان و خانواده شان بکاهند.

خوشبختانه با بوجود آمدن کمیته حقوق بشر کنگره ایرانیان در جهت حمایت از پناهجویان اقداماتی در حال انجام شدن میباشد. هییت مدیره موافقت نموده است که نامه تنظیمی علی احساسی مبنی به اضافه نمودن ایران به لیست هفت کشوری که دیپورت به آنها صورت نمیگیرد، را به وزارت امور خارجه کانادا ارسال دارد. ناگفته نماند که علی از بدو بوجود آمدن گروه " نه به بازگشت های اجباری به ایران" در حمایت از پناهجویان با آنان همکاری داشته است.

به همت چند نفر از اعضای هییت مدیره کنگره ایرانیان فعالیت هائی در جهت بهبود سازی و فعال نمودن این ارگان، همچو بوجود آمدن کمیته های بازنگری اساسنامه، مشارکت جمعی، حقوق بشر و فرهنگی، در حال انجام شدن میباشد. ایکاش آن معدود افرادی که با شرکت در این گونه فعالیت ها، و ارائه پیشنهادات نا مربوط که بیشتر شعار گونه و یا افشاگرانه مینمایند، به خود میامدند و درمیافتند که حرکتشان هر چقدر هم دلسوزانه باشد جز به حاشیه کشیدن اصل مطلب و دور شدن از هدف نتیجه دیگری ندارد. مبدل کردن کنگره به عنوان ابزاری جهت مبارزه با رژیم جمهوری اسلامی جز لطمه زدن به این ارگان حاصل دیگری نخواهد داشت.  جناحی عمل نمودن باعث گشته که اکثر افراد کامیونیتی از کنگره روی برگردانده و دیگر اعتقادی به آن نداشته باشند. اگر بخواهیم افراد بیشتری در فعالیت های جمعی مشارکت نمایند میبایست از موضوعاتی که باعث تفرقه میباشند پرهیز کنیم. یکی از آن موارد موضوعات عقیدتی در رابطه با اوضاع و احوال سیاسی در ایران میباشد، که تاجای امکان میبایست آنها را در فعالیت های جمعی خود دخالت ندهیم. با امید به آنکه بتوانیم با بوجود آوردن اتحاد و همبستگی در کامیونیتی جایگاه خالی خود را در صحنه های سیاسی کانادا پر کرده، و از آن طریق بتوانیم به دموکراسی معنی واقعی خود را داده، و با بی عدالتی های اجتماعی مبارزه کنیم.

www.ndti.org          facebook/No Deportations to Iran
facebook/hambastegi
www.savemasoud.com

تا سه شنبه 25 سپتامبر چند روزی بیشتر باقی نمانده است. روزی که لیلی پورزند و علی احساسی دو کاندیدای ایرانی در انتخابات درون حزبی لیبرال ها در حوزه ویلودیل، و به نحوی کامیونیتی ما حاصل تلاش یکساله خود را شاهد خواهند بود. حضور دو کاندیدای ایرانی در این انتخابات، مانند انتخاباتی که چند وقت پیش در حوزه ریچموندهیل انجام گرفت، نشان دهنده توجه کامیونیتی ما به سیاست و آنچه در کانادا میگذرد میباشد. خوشبختانه با گذشت زمان تغییراتی در نحوه تفکر ما ایرانیان در حال وقوع است.  هنوز هستند کسانی که انگاری چمدان های خود را باز نکرده، و فکر و ذکرشان متوجه آنست که در ایران چه میگذرد. هر بار که سعی و تلاشی از سوی کامیونیتی میبینند، و یا با افرادی مواجه میشوند که توجه شان منعکس بر فعالیت ها و آنچه در اینجا میگذرد میباشد، آنرا بیهوده، نشان از بی تفاوتی نسبت به وطن، و خیانت به مردمان آن کشور میدانند.  حضورشان در فعالیت ها فقط در جهت مبارزه با رژیم بوده و هیچ علاقه  و هدفی نسبت به حل مسائل، بوجود آوردن اتحاد و همبستگی و پیشرفت درجامعه ای که زندگی میکنیم  ندارند. نتیجه اعمالشان جز دادن شعار، پرخاش و برچسب زدن به دیگران، و بوجود آوردن نا امیدی و تفرقه تا به امروز چیز دیگری نبوده است.

خوشبختانه هر روز از رنگ و بوی این گروه از افراد که در انزوا قرار گرفته اند کمتر میشود. در عوض حضور در صحنه آن عده، که این کشور را همچو خانه خود پذیرفته اند، وشرکت در فعالیت هائی که میتوانند شرایط اجتماعی را برای همه بهبود سازند مسئول دانسته، بیشتر میگردد. حضور دو کاندیدای ایرانی در ریچموندهیل که به موفقیت یکی از آنان به پایان رسید، حضور دو کاندیدای ایرانی دیگر در ویلودیل که بی شک آنهم با موفقیت روبرو خواهد شد، و حضور چند کاندیدا در انتخابات شورای شهری، نشان از بهاری نو در کامیونیتی میباشد. حداقل در مورد این دو حوزه میتوان گفت که توجه و حضور ایرانیان در فعالیت های سیاسی بیشتر از قومیت های دیگر بوده و بی تاثیر در نتایج انتخاباتی نخواهد بود.

ساختار خاص کانادا که متشکل از قومیت های مختلف میباشد، علاوه بر رقابت های فردی میان کاندیدا ها در انتخابات، رقابت هائی را نیز میان قومیت های مختلف بوجود میاورد. این خود شور و حالی به این مبارزات داده و چنانچه به صورت مثبت با آن برخورد شود، میتواند مزایای بسیاری برای کامیونیتی ها و همزمان برای جامعه بزرگتر داشته باشد. طبیعی مینماید که هر فرد حس همبستگی و نزدیکی بیشتری به افرادی دارد که دارای فرهنگ مشترک میباشند. شناخت بهتر از این افراد که در نتیجه تماس و فعالیت های مشترک بوجود آمده است، خواه ناخواه باعث آن میگردد که افراد تمایل به رای دادن به افرادی را داشته باشند که به کامیونیتی آنها تعلق دارند. بخصوص اگر این افراد از نظر تجربه، تخصص و ارزشهای دیگر نه تنها چیزی کمتر از دیگر کاندیدا ها نداشته بلکه برتر هم باشند.

با در نظر گرفتن تخصص، تجربه و ارزشهای شخصیتی لیلی و علی در مقایسه با دیگر کاندیدا ها، جای تعجبی نخواهد بود که ایرانی بودن آنها را نیز، یکی دیگر از دلایلی بشمار آوریم که ترجیحن به آنها رای دهیم.