June 23, 2016
با تشکر از ایران استار و شهرما  

چرا این نامه به نشریات دیگر فرستاده نمیشود؟ اگر ارسال شده است چرا آن نشریات این نامه را به چاپ نرساندند؟

با توجه به گاراژ سلی در حمایت از پناهجویان سوری، که دو هفته پیش توسط بعضی از انسان دوستان کامیونیتی برقرار گردید، باز شاهد اینچنین جناح بندی ها بوده ایم. دیدیم که چگونه اکثریت دست اندرکاران این حرکت به جناحی دیگر از کامیونیتی تعلق دارند. انگاری تقسیم بندی های جناحی در کامیونیتی آنچنان عمیق میباشند که حتی اهداف انسان دوستانه و حقوق بشری نیز نمیتوانند شکاف های موجود را از میان برداشته و فعالان را به هم نزدیک کند. مطمئنن دغدغه اصلی کلیه افراد به هر جناحی که تعلق دارند، کمک به دیگران میباشد ولی جای تاسف است که چرا در نظر نمیگیریم که با به هم پیوستن و بوجود آوردن اتحاد و همبستگی امکان اینکه هم صدایمان بهتر شنیده شود و هم فعالیت هایمان از نتایج بیشتری برخوردار گردند، افزون میگردد.

کنگره ایرانیان نیز که هدف اصلی اش میبایست همصدا و صاحب صدا کردن کامیونیتی باشد از روز اول تاسیس نتوانسته خود را از عارضه جناح بندی ها دور نگاه دارد. سال گذشته که امید میرفت، مسیر جدیدی برای این نهاد نمودار گردد، نه تنها از فرصت بدست آمده برای رفع نواقص اساسنامه در این رابطه بهره گرفته نشد، بلکه با بی توجهی به عوارض و مضرات جناح بندی ها، که چند دهه ای گریبانگیر کامیونیتی ما شده است، باعث گردیدند که نا امیدی ها افزون تر هم گردند. آنچه فعلن باعث خوشبینی میباشد ورود و مشارکت نسل جوانتری از افراد در فعالیت های کامیونیتی میباشد. هییت مدیره امسال صد روز اول را برای نظر خواهی و تعیین اولویت ها در نظر گرفته است. آیا اولویتی بالاتر از این وجود دارد که این نحوه تفکر را از میان برداشته و در پی فعالیت هائی باشیم که نه فقط ما را از همدیگر دور تر نساخته بلکه به هم نیز نزدیکتر میکند. باشد که این عزیزان تحت تاثیر قدیمی تر ها که در پی حفظ خط بندی های موجود میباشند، و به هر نحوی سعی میکنند تشکل های سابق را حذف کنند، قرار نگیرند. درست است که خواسته های افراد کامیونیتی از اهمیت خاصی برخوردار میباشند، ولی این نکته را هم باید در نظر داشت که جامعه ما در کجا و در چه وضعیتی قرار دارد.

نشریات ما نیز از این امر مبرا نمیباشند. بعضی از آنها با در اختیار قرار دادن خود به جناح، و یا رهبری نحوه تفکری خاص، نه تنها حرکتی در جهت تغییر این نوع تفکر ها نکرده، بلکه در حفظ تقسیم بندی ها و ساختار فعلی نیز تلاش مینمایند. جای تاسف است که نمیخواهیم بپذیریم که کامیونیتی متحد در جهت منافع همگی میباشد. دشمن و مخالفین اصلی ما ایرانیانی نمیباشند که کانادا را محل سکونت خود گزیده اند. چه در رابطه با احقاق حقوق خود در کانادا، و چه برای یاری هموطنان خود در ایران، اتحاد و همبستگی الزامی میباشد. پیروزی های سطحی و کوچک در مبارزاتی که دیگر دلیلی بر وجودیت آنها نیست، نباید ما را در مقابل یکدیگر قرار داده و باعث اتلاف نیروهای محدود ما گردند.

شاید لازم به تذکر مجدد باشد که در نسخه دیجیتال این سری مقالات که هر هفته در سایت "همبستگی" به اشتراک گذاشته میشوند، میتوان به لینک های بعضی از منابع اطلاعاتی، نام اشخاص، گروه، و نهاد هائی که سعی میگردد در نسخه چاپی  به میان نیایند، دسترسی پیدا کرد.

www.hambastegi.ca  647-748-5991       Injured Workers 647-748-3302

[facebook/hambastegi.hemayat]          [facebook/ICC Election 2014]

[facebook/aiding people]

هر چند گاه شاهد هستیم که یک ایرانی دیگر بعد از مسافرت به ایران به لیست آنهائی که بدون دلیل به اسارت جمهوری اسلامی در میایند اضافه میگردد. اینبار قرعه شوم به نام هما هودفر از کانادا در آمده است که در سالهای اخیر مسافرت های متعدی به ایران داشته است. مسافرت این افراد به ایران خود دلیلی بر برائت آنها میباشد، وگرنه هیچ آدم عاقلی اگر در فعالیت های خود سابقه ای از مخالفت با رژیم را داشته باشد تن به این خطر نمیدهد. آنچه مسلم است این افراد قربانیان بازی های سیاسی دولت ها میباشند. بازگشائی سفارت ها، ایجاد روابط اقتصادی، استرداد محمود خاوری، و خدا داند چه عوامل پشت پرده دیگری وجود دارند که بصورت مستقیم و غیر مستقیم در بوقوع پیوستن چنین اتفاقاتی نقشی بازی میکنند. همچنین شاهد بوده ایم که دولت های حاکم در کانادا چه کانسرواتیو و چه لیبرال در قبال این گونه اتفاقات احساس مسئولیت زیادی نکرده، و اقدام به فعالیت های چندانی در جهت آزادی شهروندان خود در گذشته نکرده اند. آنچنان که اخیرن شاهد بوده ایم که رابرت هال دومین شهروند کانادائی که از سال 2005 در گروگان اسلام گرایان افراطی در فیلیپین بوده است جان خود را از دست میدهد. و یا طبق اظهارت محمد فهمی، خبرنگار مصری-کانادائی که بیش از چهار صد روز در اسارت غیر قانونی دولت مصر قرار داشت، دولت هارپر میتوانست و میبایست در جهت آزادی او بیشتر از آنی میکرد که انجام داد.

همانطور که فهمی که اینگونه اسارت های غیر موجه را تجربه کرده، اظهار میدارد، دولت ها اگر هم در آزادی اسرا نتوانند نقش موثری را بازی کنند، حداقل در بهبودی نحوه برخورد با آنان در زندان بی تاثیر نخواهند بود. همچنانکه فعالیت های افراد عادی و سازمان های حقوق بشری، در نوشتن نامه به دولت ها، تهیه طومار و یا تظاهرات از اهمیت بالائی برخوردار بوده و به سهم خود تاثیر گذار بوده اند.

اما از متذکر شدن این مورد غیر از اطلاع رسانی، جلب توجه و تشویق به مشارکت در فعالیت های حمایتی، هدف دیگری نیز در میان میباشد. همانند موارد دیگر در گذشته، کامیونیتی ما در مورد اخیر آرام ننشسته و دست به فعالیت هائی زده است. البته حامیان بازگشائی سفارت یکبار دیگر صدای خود را بلند کرده و اهمیت داشتن سفارت را بازگو میکنند. کنگره ایرانیان اعلامیه ای صادر میکند. سازمان های حقوق بشری و همکاران دانشگاهی تلاش هائی را آغاز میکنند. گروهی هم تحت عنوان " کارزار ایرانیان کانادا برای آزادی فوری و بدون قید و شرط خانم دکتر هما هودفر" نامه ای به علی احساسی و مجید جوهری، دو نماینده ایرانی تبار در پارلمان فدرال، میفرستند، که هفته گذشته در دو نشریه فارسی زبان ( شهروند، ایران استار) به چاپ میرسد. امضاء کنندگان این نامه که بیش از شصت نفر از سرشناسان و فعالان کامیونیتی را شامل میشود از این دو تن میخواهند " تا موضوع آزادی فوری و بدون قید و شرط خانم دکتر هما هودفر را با جدیت تمام در پارلمان کانادا پیگری نموده و نتایج تلاش های خود را برای آگاهی عموم و بویژه ایرانیان کانادا که از نزدیک این مسئله را دنبال میکنند به طور مرتب اطلاع رسانی نمایند. " در قسمتی دیگر از این درخواست آمده است که "مسئولیت نمایندگان ایرانی تبار پارلمان کانادا تنها به تشویق و ترغیب بدون قید و شرط دولت کانادا به برقراری روابط دیپلماتیک عادی با جمهوری اسلامی ایران" نباید ختم شود. مخاطب قرار دادن دو نماینده ایرانی، اطلاع رسانی "مرتب" ، و یا بر قراری روابط دیپلماتیک "بدون قید و شرط" و بخصوص تعلق اکثریت امضاء کنندگان به جناح خاصی از کامیونیتی سئوالاتی را بر می انگیزد. آیا در چنین مواردی که میبایست بیشتر جنبه های انسانی و حقوق بشری در نظر گرفته شوند، هدف و توجه به نجات یک انسان بی گناه متمرکز گردند، ما نیز میبایست مانند دولت ها به بازی های سیاسی بپردازیم؟