January 28, 2016
با تشکر از ایران استار و شهرما  

تمسخر آمیز نیست که بعد از گذشت بیست و شش سال از وفات کسی که جلاد زمانه اش میخوانیم، باید اینچنین رو در روی هم بایستیم و همانی کنیم که خوارش میداریم؟ که چه به بزرگداشتش بپردازیم و یا حقیرش دانیم، او همان پیر آفتابه بدستی میباشد که تخت و تاج آنکه خود را ابر قدرت منطقه میدانست واژگون نمود. درست است که ملتی را به خاک و خون کشاند، ولی باعث شکل گیری تنها جریانی شد که امروز در مقابل امپریالیسم جهانی ایستادگی میکند. تا چند سال دیگر میخواهیم خود را در بند این افکار نگاه داریم و به جای اینکه به فردا بیاندیشیم به گور کنی خود ادامه دهیم؟

آنچه در رفتار آنهائی که گردهمائی اخیر را با صحنه زد و خورد های خیابانی به اشتباه گرفته بودند، دیده نشد، رعایت اصول اخلاقی و احترام به آزادی بود. با اینکه در اقلیت بودند تمام  سعی خود را کردند، که با بالا بردن صدای خود، به خود اختصاص دادن وقت جلسه، به هم قرض دادن زمان صحبت، به میان سخنرانی مخالفین پریدن، بر مسند قضاوت نشستن، استناد به خار و خس کردن، حکم صادر کردن و مجری آن بودن، مانع از شنیدن حقایقی گردند که شاید میتوانست آنها را از خواب غفلت و جهالت بیدار کند. ولی نتوانستند مانع شهامت و آزادی بیان آن چند نفری باشند که در این هیاهو توانستند با سخنانی گرچه بسیار کوتاه، حرف دل اکثریت هشتاد نفری را که در آن جلسه حضور داشتند بر زبان آورند. نباید تعجب کرد که اگر ارسلان کهنموئی پور ریاست کنگره، میترا صفاری عضو هییت مدیره، سرپرست کمیته فرهنگی، گرداننده این جلسه و بسیاری از حضار از خود بپرسند، که اینها کیستند، از کجا آمده اند و اینجا کجاست. البته خمیری که آتش تنور را به خود نبیند، پخته و برشته نخواهد شد. باشد که این تجربه، این عزیزان را با واقعیت ها بیشتر آشنا کند، و در روند فعالیت های آینده خود دگرگونی های لازم را بوجود آورند.

 شاید امسال تنوع گرایشات عقیدتی اعضای هییت مدیره باعث کندی فعالیت ها شده باشد، اما از طرفی هم تعادل را برقرار کرده است. باید ازهم اکنون به فکر سال آینده باشیم که با ورود پنج عضو جدید همزمان تعادل را حفظ کنیم. شاید زمان آن رسیده باشد که از ارسلان و میترا بخواهیم و آنها را یاری دهیم که به شکل گیری جناح میانی بپردازند. سعی کنیم در هییت مدیره سال آینده هر سه جناح به صورت علنی حضور داشته، و بالاخره دموکراسی را آنطور که باید در سطح هییت مدیره تجربه کنیم. ناگفته نماند تا زمانی که کنگره به هییت مدیره اش خلاصه شده باشد، و اعضاء در تصمیم گیریها دخالتی نداشته باشند، کنگره نمیتواند آنطور که انتظارش را داریم فعال، موفق و فراگیر شود.

حضور رضا مریدی و شرکت ایشان در گفتگو ها، نسرین الماسی و فرح طاهری از شهروند، مشهود ناصری از سلام تورنتو باعث اعتبار بیشتر این جلسه بود. جای تاسف است که دو نماینده جدید، عده ائی از کاندیداهای انتخابات های قبلی، بسیاری از فعالان و سرشناسان کامیونیتی با اینکه از آنها دعوت شده بود در این جلسه حضور نیافتند. البته جای گله ای از فرهنگ فرید، عضو همیشه غایب هییت مدیره نیست. از رضا قاضی، آرشاک شجاعی و شهرام نامور آزاد سه عضو دیگر هییت مدیره نیز باید متشکر بود که در این جلسه حضور داشته، بخصوص که آرشاک و شهرام نظرات شخصی خویش را نیز ابراز داشتند. خوشبختانه اینبار نیز توانستیم از تمامی جلسه فیلمبرداری کرده و آنها را از طریق سایت همبستگی در اختیار همگان قرار دهیم.

"گفت و شنید" نیز بیست و یکمین گردهمائی خود را به بررسی اهمیت نهاد سازی و دلایل عدم موفقیت نهاد های ایرانی در کانادا اختصاص داده است. این گردهمائی روز یکشنبه 7 فوریه ساعت سه و نیم بعد از ظهر در سیویک سنتر نورت یورک اطاق شماره دو برقرار خواهد شد. آنچه که در گردهمائی اخیر کنگره ایرانیان صورت گرفت میتواند برای ما کمکی باشد تا به ریشه بعضی، و یا بهتر بگویم به مهمترین مانع در جهت بوجود آمدن اتحاد و همبستگی در کامیونیتی  بپردازیم.

Facebook/hambastegi.hemayat
Facebook/ICC Forum

ICC "Goft - o Shonoud" (1) Videos

جنگ قدرت (ویدئو)

نقشه راه به اولین جلسه گفتن و شنود (تاریخچه)

647-748 - 5991

شاید که کمکاری و کندی فعالیت ها در کنگره ایرانیان رنجمان دهد ولی خوشبختانه تلاش ها بی ثمر نبوده و آرام آرام نتایج خود را نشان میدهند. اولین جلسه گفتگوی آزاد تحت عنوان "نسبت آزادی با مسئولیت و اخلاق" روز یکشنبه گذشته در سیویک سنتر نورت یورک برقرار شد. نتایج این گردهمائی آنقدر پر اهمیت میباشد که از طرفی هشت ماه تاخیر در اجرای آنرا نادیده گرفته، و از طرف دیگر موضوعاتی برای نقد و بررسی برای مدت های مدید داشته باشیم. انتخاب موضوعی چنین حساس برای اولین جلسه، ناهماهنگ بودن آنهائی که این گردهمائی را تدارک دیدند، اعلامیه سوء تفاهم برانگیز، و عدم تجربه در مدیریت چنین جلساتی، چالش هائی بودند که به هر حال پشت سر گذاشته شدند. ولی با وصف این باید بپذیریم آنچه در این جلسه سه ساعته دیدیم و شنیدیم و آموختیم ورای انتظارات ما بود.

عدو شود سبب خیر گر خدا خواهد. اگر این جلسه طبق انتظارات اولیه ما در ماه جون، بعد از تظاهرات علیه گرامیداشت خمینی برگزار میشد، مطمئنن چهره دیگری به خود میگرفت. دولت جدید، حضور دو نماینده ایرانی در اتاوا، روند بازگشائی سفارت ها، رفع تحریم ها، مراسم عزاداری عاشورا، آنچنان شرایط را در مدتی کوتاه تغییر داده اند، که گردهمائی اخیر و آنچه در آن گذشت فارغ از تاثیرات آن نبود. تظاهرات سی و یک ماه می را میتوان بهانه ای برای بسیج نیرو های جناح راست بعد از شکست در انتخابات کنگره ایرانیان تلقی نمود. آنهم زمانی صورت گرفت که دولت هارپر هنوز بر سر قدرت بوده و امکان باقی ماندنش را میشد تصور نمود. صف آرائی مجدد جناح راست در گردهمائی اخیر را میتوان صحنه پایانی قسمت اول حضور ما ایرانیان در تورنتو دانست.

میتوان مهاجرینی را که بیش از بیست سال از مدت  اقامتشان در کانادا میگذرد به دو دسته تقسیم نمود. یکی آنهایئکه با دلی پر از خشم و نفرت، به اجبار ایران را ترک کرده اند، و هنوز هم فکر میکنند که همین فردا شرایط تغییر کرده، و همچو قهرمانانی به وطن باز میگردند. و دیگرانی که آن محیط را قابل زیست ندانسته و به اختیار محیط دیگری را برای زندگی برگزیده اند. اولی مبارزات خود را ادامه داده و دومی به کسب و کار خود مشغول شده است. جای تعجب نیست که نحوه عمل گروه اول که با شرایط دموکراتیک محیط جدید همخوانی نداشته، در به حاشیه کشاندن و به بوجود آوردن بی تفاوتی در گروه دوم بی تاثیر نبوده است. در ده سال اخیر با افزایش تعداد مهاجرین و تغییر دلایل مهاجرت،  تعادل و تشکل شکل دیگری به خود گرفته که علائم آنرا در جامعه  مشاهده میکنیم.

سه عضو هییت مدیره و هواداران آنها با غیبت خود در این گردهمائی، و آنهم بعد از جریاناتی که در ماه اخیر در کامیونیتی صورت گرفته، تمایلات و وابستگی های خود را به جناح چپ علنن اعلام داشتند. این غیبت در جلسه گفتگوئی که بیشتر جنبه نمایشی و قدرت نمائی بخود گرفت بی تاثیر نبود. چه بسا حضور آنها در این گردهمائی میتوانست بر شدت رفتار تبعیض گرانه و خشونت آمیز جناح راست تا آن حد بیافزاید، که حتی از حد کنترل مامورین امنیتی خارج شده، و به تهدید قبلی آنها مبنی به "بر سر خراب کردن" منتهی گردد. باید پذیرفت که خواسته و ناخواسته آنها تهدید خود را عملی کردند، ولی اینبار چاه کن خود به چاه افتاد و سقف بر سر خود آنها خراب شد.