در سی و چند سالی که از مهاجرت انبوه ایرانیان به کانادا میگذرد، کمتر موردی پیش آمده کین چنین اکثریت جامعه را همسو کرده باشد. استفاده غلط و جعلی نامی دیگر از برای خلیج فارس، توسط وزیر امور خارجه کانادا، آنچنان افراد کامیونیتی را متاثر کرده که برای مقابله با این تعرض، که اینطور مینماید از روی قصد و غرض سیاسی بوده، مایلند به هر نحوی چه به صورت فردی و یا جمعی به اعتراضی با صدای بلند بپردازند.

این جریان در عین حال موقعیت مناسبی میباشد که رهبران، نمایندگان، فعالان اجتماعی، ارگان ها، تک تک افراد جامعه، و خود  را بهتر بشناسیم. در بحران های ایچنین است که نه فقط حکومت ها، بلکه افراد عادی نیز نا خواسته چهره واقعی خود را می نمایند. چه خوب است که ارزش این موقعیت ها را بدانیم، و با توجه به وقایعی که میگذرد بر تجربه خود افزوده و با حضور در صحنه به کامیونیتی در برخورد و حل این مشگل کمکی نموه باشیم.

پتیشنی جهت جمع آوری امضاء و چند خط نوشته در صفحه فیسبوک در رابطه با این موضوع در فردای سخنرانی، آغاز گر جنبشی میباشد که آینده نشان خواهد داد که ما را به کدام سو خواهد برد. مطرح شدن مجدد آن درجلسه "گفت و شنود" روز جمعه 17 ژانویه، و پخش فیلم آن در یوتوب، این مورد را به موضوع روز مبدل میکند. نمایندگان جامعه نیز با نامه های اعتراضی خود به وزیر امور خارجه به این جریان رسمیت میدهند.

رسانه های فارسی زبان هر کدام به نوبه خود به وسعت این حرکت می افزایند. از آنجائیکه جلسه آینده "گفت و شنود" در مورد بررسی رسانه های فارسی زبان و سوشیال مدیا میباشد، شاید که بتوان از آن طریق دید بهتری در نحوه ارائه، خبر رسانی، تجزیه و تحلیل و مشارکت نشریات فارسی زبان در این رابطه داشته باشیم. خاصه آنکه نشریه تورنتو استار نیز  به این موضوع علاقه نشان داده و مقاله ای در این باره در تاریخ دوشنبه 27 ژانویه منتشر نموده است.

نکته مهمی که در این جریان قابل اهمیت بوده و باید به آن اشاره و توجه نمود، حضورو شدت عمل جنبشی خودجوش میباشد، که توسط فعالان اجتماعی و افراد عادی از طریق سوشیال مدیا آغاز میگردد. در گذشته شاهد آن بوده ایم که اکثر اعتراضات و مبارزات فعالان اجتماعی مقیم کانادا، حول و حوش وقایعی بوده که در ایران اتفاق می افتاده است. اعتراضات و حرکات جمعی که دردو سال گذشته از قبیل حمایت از پناهجویان، اعتراض به بسته شدن حساب های بانکی عده ای از ایرانیان توسط بانک "تی دی"، اعتراض به طولانی شدن بررسی پرسشنامه های شهروندی، نشان از پدیده ای نو در کامیونیتی میباشد. اگر تعداد قابل توجه کاندیدا های انتخاباتی را نیز به آن بیافزائیم میتوان گفت که جامعه ما وارد مرحله بالاتری از رشد شده است. شاید لازم باشد هر کدام از ما در نگرش خود نسبت به کامیونتی تغییر و تحولی بوجود آورده و در سازمان دهی نیرو های اجتماعی به نحوی دیگر عمل نمائیم.

تدارک یک تجمع عمومی در مدتی کوتاه کار آسانی نمیباشد. بخصوص که برف و سرمای زمستانی نیز در این راه همکاری ننماید. از آنجائی که صد در صد افراد کامیونیتی این موضوع را در رابطه با خود میپندارند، به آن حساسیت بیشتری نشان داده، و مایلند در اعتراض و رفع مشکل سهمی داشته باشند. چاپخانه ها و تابلو سازی های متعددی ابراز تمایل به همکاری نموده و به صورت رایگان خدمات خود را در اختیار میگذارند. داوطلبین به پخش اعلامیه و نصب پوستر بر روی شیشه مغازه ها میپردازند. هر کس به نحوی از طریق سوشیال مدیا به اظهار نظر، پیشنهاد و اطلاع رسانی میپردازد.

بی اطلاعی اکثریت مردم از یکطرف، حساسیت آنان به این موضوع از طرف دیگر و تمایل و علاقه شان نسبت به داشتن سهمی در این حرکت اعتراضی، قابل توجه میباشد. به سادگی میتوان اذعان نمود که رسانه های خبری ما به تنهائی برای اطلاع رسانی در جامعه خاصی که در آن زندگی میکنیم کافی نمیباشند. چه بسا این بی اطلاعی باعث آن بوده که حس تعلق به یک کامیونیتی به اندازه کافی در افراد بوجود نیامده و نیروهای بالقوه ای که در جامعه وجود دارد به کار گرفته نشده است.

تجمع عمومی در روز سه شنبه 28 ژانویه ساعت  3 بعد از ظهر، در سرمائی کشنده با حضور بیش از پنجاه نفردر مقابل دفتر نماینده کانسرواتیو در پارلمان فدرال، چانگسن لونگ، 250 شپرد شرقی بر قرار شد. حضور افرادی که معمولا آنها را در هیچکدام از فعالیت های اجتماعی نمی بینیم بسیار دلگرم کننده بود. تعداد قابل توجه شرکت کنندگان، در سرمای بیش از حد، در یکروز و ساعت کاری قابل تحسین میباشد. چه بسا در شرایط زمانی و مکانی مناسب تر این تجمع میتوانست ابعاد وسیعتری به خود بگیرد. در پایان این تجمع که یک ساعت طول میکشد، تقاضای ملاقات با مسئولین حکومتی و برقراری تظاهراتی در اتاوا پیشنهاد میگردد که مورد استقبال جمعی قرار میگیرد. همچنین برقراری تظاهراتی دیگردر یکروز تعطیل، در شرایط جوی و مکانی مناسب تر مورد بررسی میباشد.

شاید همزمانی این واقعه با دو انتخابات کنگره و حزب لیبرال که در پیش داریم، نشان از بخت و اقبالی میباشد که در راه بوجود آمدن اتحاد نصیب جامعه ما شده است. مطمئنن این موضوع میتواند بسیاری از افراد را متقاعد کند که اگر کنگره ایرانیان از پشتیبانی بیشتری از افراد برخوردار بود، میتوانست جدی تر در این راه رهبری جامعه را به عهده گرفته و با دولت کانسرواتیو به صورتی موثر تری برخورد کند. چه به جاست که دوباره این سئوال مطرح گردد که آیا به صرف ایرانی بودن باید به کاندیداهای ایرانی رای داد؟ بی شک و تردید میتوان انتظار آن را داشت که یک نماینده ایرانی در پارلمان حساسیت بیشتری در این رابطه از خود نشان دهد.

به مثال" عدو شود سبب خیر گر خدا خواهد"، شاید که بتوان تا جای امکان این مشگل را به نحوی از برای بوجود آوردن اتحاد در کامیونیتی، سازمان دهی و نیرومند تر کردن کنگره و  حمایت بیشتر از کاندیدا های انتخاباتی مبدل کرد.