نامه ای که در جلب توجه سران سه حزب اصلی کانادا به شرایط نامطلوب حقوق بشر در ایران نوشته شد، و به امضای تعدادی از افراد کامیونیتی رسیده و چند روز قبل از انتخابات به آنها ارسال شده است در خور توجه میباشد. از نکات مثبت این نامه یکی مخاطب قرار دادن سران احزاب و نه کاندیدا های ایرانی میباشد، که سابق بر این با قصد بی اعتبار کردن کاندیدا ها صورت میگرفت.

در این میان نحوه رفتار اکثریت افراد کامیونیتی قابل تقدیر است، که سعی نمودند چه در حمایت، چه در جلوگیری از بوجود آمدن هر گونه رو در روئی جمعی، به نحوی عمل نمایند که توجه از اصل موضوع برداشته نشود.  این افراد با اینکه خود نیز گرایشات عقیدتی و یا رابطه ای با کاندیدا های مختلف داشته اند، ولی آنها را نسبت به منافع کامیونیتی در درجه دوم اهمیت قرار دادند. نتیجه آن شرکت گسترده کامیونیتی در انتخابات، انسجام نسبی، و موفقیت دو کاندیدا و ورود آنها به عنوان اولین نمایندگان ایرانی-کانادائی در مجلس فدرال، بعد از چهل سال حضور ما در کانادا میباشد. در نظر داشته باشیم که اگر به فرض این دو کاندیدا مورد تائید و یا علاقه ما نباشند، عده ائی که تعداد شان هم از ما بیشتر بوده به نحو دیگری اندیشیده و با رای خود آنها را تائید کرده اند.

با در نظر گرفتن آنچه که در این انتخابات گذشت، و در مقایسه با آنچه در انتخابات درون حزبی لیبرال ها در سال گذشته تجربه کرده ایم، میتوان با آرامش خاطر و کمال رضایت گفت که این انتخابات به خیر و با موفقیت گذشت.

بی شک داشتن دو نماینده فدرال، در آینده دینامیزم فعلی کامیونیتی را تغییر خواهد داد. با تغییراتی که در چند سال اخیر در کامیونیتی شاهد آن بوده ایم، داشتن دو نماینده در اتاوا، یک نماینده و وزیر استانی، دو کاندیدای دیگر که لیاقت و شهامت خود را در انتخابات اخیر نشان داده اند، و تعداد بیشماری از افراد کامیونیتی که با نحوه مشارکت و حمایت از کاندیدا ها علاقه خود را به داشتن کامیونیتی نیرومند به اثبات رسانده اند، شرایط به طور کلی تغییر کرده اند. اینجاست که میتوان به اهمیت نقش کنگره ایرانیان در هماهنگی این نیرو ها پی برد. تنها این نهاد است که میتواند نقش ارتباطی میان این نیرو های بالقوه را بازی کرده و در مجموع سکانی را برای رهبری و همسو کردن نیرو ها در کامیونیتی بوجود آورد. متاسفانه بعید به نظر میاید که هییت مدیره کنونی بتواند به تنهائی این نقش مهم را بازی کند. از این رو لازم میباشد که افراد کامیونیتی، فعالان اجتماعی، بخصوص رسانه ها، مشارکت فکری و عملی خود را افزوده و با راهنمائی و فعالیت های خود، نگذارند که یکبار دیگر شور و هیجانی که بوجود آمده از میان برود.

درست است که برای داشتن کامیونیتی نیرومند، اتحاد و همبستگی از مهمترین عوامل میباشند. ولی داشتن نمایندگانی که بتوانند صدای ما را به دست اندرکاران حکومتی برسانند الزامی میباشد. به جا میباشد که از همین امروز به فکر آماده کردن خود برای داشتن نمایندگان بیشتری در حوزه های دیگر باشیم. سعی کنیم که از اشتباهات گذشته جلوگیری به عمل آمده، تا چند ماه به انتخابات باقیمانده منتظر باقی نمانیم تا کاندیدائی خود را معرفی کند، و یا دو کاندیدای ایرانی در مقابل هم قرار گیرند که باعث شکستن رای های یکدیگر گردند.

برای دسترسی به اطلاعات بیشتر در رابطه با موارد ذکر شده میتوان به سایت همبستگی مراجعه نمود.

Facebook/hambastegi.hemayat
Facebook/ICC 2014Election!  

مطمئنن هر کس به هر طریقی و در هر نقشی که در انتخابات اخیر شرکت کرده، هدف، و انگیزه های خود را داشته، و در پایان نیز نسبت به نتیجه انتخابات خوشنود و یا سرخورده گشته است. برای آنهائی که منافع کامیونیتی را در درجه اول اهمیت قرار میدهند این خوشنودی و یا سرخوردگی فقط به نتیجه انتخابات مربوط نمیشود. بلکه نحوه عمل در دوران انتخابات، نتیجه انتخابات، و تغییراتی که بعد از آن در کامیونیتی صورت میگیرند به همان میزان قابل اهمیت میباشند. از این رو با اینکه دو نماینده ایرانی موفق گشته اند که به پارلمان فدرال راه یابند، با در نظر گرفتن آنچه در دوران انتخابات صورت گرفت، همان بس که گوئیم به خیر گذشت!

داشتن چهار کاندیدای ایرانی از سه حزب مختلف، و عضوی از یک کامیونیتی مهاجر بودن در کانادا، موقعیت خاصی را بوجود میاورد که نتوان همچو شهروندان عادی فکر و عمل نمود. در انتخابات اخیر شاهد رفتار های گوناگون در این زمینه بوده ایم. عده ای حمایت خود را از یک کاندیدا اعلام کرده و بدون آنکه عوامل دیگری را در نظر گیرند، همچو یک شهروند عادی که تعلقی به کامیونیتی خاصی نداشته، رفتار کرده و از کاندیدای مورد نظر خود پشتیبانی کرده اند. عده ای دیگر نیز با در نظر گرفتن منافع کامیونیتی، فراحزبی عمل نموده و به حمایت از دو کاندیدای ایرانی، از دو حزب مختلف پرداخته اند. به نظر میاید که این عده منافع کامیونیتی را به گرایشات عقیدتی خود ارجحیت داده، و یا اینکه بدون در نظر گرفتن عوامل دیگر فقط به روابط شخصی خود با این دو کاندیدا توجه داشته اند. با شناختی که از بعضی از آنها وجود دارد به نظر میاید که شرط اول صادق تر است. این همانیست که اگر تعداد بیشتری از افراد به آن اعتقاد پیدا کرده و در آن مسیر حرکت کنند، در دراز مدت به تغییر نحوه نگرش ما به احزاب، انتخابات و پی بردن به اهمیت نقش کامیونیتی ها در جامعه بزرگتر خواهد انجامید. این افراد مطمئنن بر این اعتقاد میباشند که هر نماینده ای مستقل از باور های حزبی خود میتواند برای کامیونیتی مفید باشد. با علم بر اینکه فقط یک حزب حکومت میکند، برای این افراد اهمیتی ندارد که فرد به کدام حزب تعلق دارد.

این یکی از زیبائی ها و ظریف بینی آنهائی میباشد که به کامیونیتی اعتقاد داشته و در تقویت آن همت میکنند. ولی متاسفانه این عده با جمع آوری امضاء در حمایت از این دو کاندیدا و رسانه ای کردن آن، حضور دو کاندیدای ایرانی رقیب را نادیده گرفته و به عواقب این عمل، که همانا رو در روئی و تفرقه در کامیونیتی میباشد، توجه ای نداشته اند. اعتراضاتی که به این حرکت، به طرق مختلف از جمله در سوشیال مدیا دیده شد، نشان از صحت این گفتار میباشد.

عده ائی دیگر نیز طبق روال همیشگی خود به جای حمایت مستقیم از کاندیدای مورد نظر خویش، به تخریب کاندیدا های دیگر پرداختند. از طریق نامه، ایمیل، تلفن و مقالات در رسانه های انگلیسی زبان، شرکت در مناظره های انتخاباتی و مطرح کردن سئوال های تحریک آمیز و نامربوط، و یا حملات در سوشیال مدیا، وقت و نیروی خود را به اصطلاح به افشا گری صرف نمودند.  برای این افراد به هیچ وجه اهمیت نداشت که این نوع رفتار ها باعث مغشوش شدن اذهان عمومی شده و چه بسا عده ائی به همین دلایل از شرکت در انتخابات صرف نظر کنند. جای تعجب و تاسف است که این عده خود را دلسوز جامعه معرفی کرده و مادام از حمایت از کامیونیتی سخن میگویند. ناگفته نماند که در این نوع رفتار های برخواسته از جهالت نیز، تغییر و تحولی مشاهده شده و شدت در پرخاش گری و تهمت زدن همیشگی خوشبختانه دیده نشده است. این تغییر و ملایمت را نیز میتوان در ویدئو هائی که تحت عنوان "صندلی خالی" توسط یکی از فعالان اجتماعی در مصاحبه با دو تن (فرامرز شیراوند - رضا بنائی) از افراد جامعه در رابطه با انتخابت تهیه شده، مشاهده نمود.