March 12,  2015
با تشکر از ایران استار و شهرما  

اگر این چند نفر بدون حمایت هییت مدیره توانسته اند اینچنین موفقیتی را بوجود بیاورند، تعداد اعضاء را در چند ماه سه برابر کنند، کنگره را اینچنین معرفی و علاقه به مشارکت جمعی را اینچنین تقویت کنند، جای امید بسیاری میباشد که بزودی شاهد کنگره ای باشیم که همیشه آرزوی آنرا داشته ایم.

شاید که فرق و اختلاف در افراد، نحوه نگرش، و فرهنگ فردی آنان باشد، که در این صورت چاره و راه حلی جز افزایش تعداد اعضاء، شناخت بهتری از افراد، و برگزاری انتخاباتی سالم وجود ندارد. در غیر اینصورت باید به دنبال آن باشیم که دریابیم اختلاف بر سر چیست. چرا هییت مدیره میبایست اینچنین از هم گسیخته باشد، و هیچگونه فعالیتی جز صدور بیانیه از خود نشان ندهد. اگر هم فعالیتی صورت میگیرد در جهت خود نمائی و صف آرائی، همچنانکه کمیته فرهنگی در اختیار یک گروه و آنهم در جهت مبارزه با گروه دیگر مورد استفاده قرار میگیرد. کمیته بازنگری اساسنامه به گروه دیگر و نتیجه فعالیت چند ماهه اش هم بی اثر می ماند. کمیته مشارکت جمعی به رسمیت شناخته نمیشود و میبایست بصورت مستقل عمل نماید. در کار کمیته حقوق بشر آنقدر کار شکنی میشود که عملن از کار می ایستد. کمیته روابط عمومی و ارتباطات راه اندازی نمیشود. کمیته امور مالی و اداری که سرپرستی آنرا جناب بنائی، ریاست انتصابی کنگره عهده دار میباشد، همچو تعدادی از اعضای هییت مدیره اصلن از خود موجودیتی نشان نمیدهند. در ارتباط با  مسأله شفافیت و افزایش میزان ارتباط میان هیات مدیره و اعضا در بیانیه های خود اینچنین اعلام میکنند، که با وجود گذشت کمتر از دو ماه از انتخابات مجمع عمومی و قریب به دو هفته از تشکیل هیات رئیسه، کنگره ایرانیان کانادا مفتخر است به اطلاع عموم برساند که  پس از هر جلسه تصمیمات هیات مدیره در وبسایت کنگره به اطلاع عموم خواهد رسید، ولی متاسفانه آنچنان عمل میکنند که مایه شرمساری دموکراسی و اصول آن میباشد.

سیاسی کردن کنگره، آنهم با تعداد افرادی بسیار محدود، چه نتیجه ای خواهد داشت. در هفت سال گذشته جز متوقف کردن فعالیت های کنگره چه کاری انجام گرفته است. با توجه ای که اخیرن کامیونیتی نسبت به کنگره از خود نشان داده است، آیا این افراد هنوز امید آنرا دارند که بتوانند از این نهاد بر خلاف اساسنامه اش، در جهت اهداف گروهی و سیاسی خویش سوء استفاده نمایند؟ گروه های سیاسی که بعد از سی و شش سال با داشتن دشمنی مشترک و مشخص نتوانسته اند از حداقل همبستگی و اتحاد بهره گیرند، چگونه میتوانند از طریق این نهاد، اتحاد و همبستگی را در کل کامیونیتی بوجود بیاورند. جز آنکه هر چند وقت یکی از آنان عنان کنگره را به دست گرفته و اتلاف وقت کنند تا به حال چه کرده و چه خواهند کرد. اگر هدف آنان برقراری ارتباط از طریق کنگره با دولتمردان کانادا، و معرفی خود به عنوان نماینده کامیونیتی میباشد، چگونه میتوانند این را به خود بقبولانند که آنها از آنچه که میگذرد بی اطلاع هستند. کنگره ای ضعیف چه کاری میتواند انجام دهد. کامیونیتی متفرق و پراکنده به نفع کیست.

ایکاش میتوانستیم به جهالت جمعی خویش پی برده و بی آنکه لازم باشد به آن اعتراف کنیم، فقط با تغییر روش و نحوه عملکرد به تصحیح آن بپردازیم. پایان زمستان و رسیدن بهار را بهانه ای قرار دهیم و از رو در روئی ها کاسته و جز منافع و احترام به خواسته جمع به چیز دیگری نیاندیشیم. درب گفتگو را بگشائیم و با هم در پی آن باشیم تا که دریابیم اختلاف در چه و بر سر چیست.

Facebook/hambastegi.hemayat
facebook/ICC 2014Election
facebook/Let’s Talk Iranian Canadian Congress! 
I'm an Iranian-Canadian too! 

سومین گردهمائی کمپین "من هم یک ایرانی-کانادائی هستم" بهتر از آنچه انتظارش میرفت، با شرکت بیش از دویست و پنجاه نفر که بسیاری از آنان از اعضای جدید میباشند، روز یکشنبه گذشته در رستوران شیراز برگزار گردید. گرچه این موفقیت حاصل تلاش قابل توجه بیش از سی داوطلب میباشد، ولی در مجموع میتوان آنرا موفقیتی دانست که به سادگی به دست آمده است. گردهمائی اول با شرکت شصت نفر، گردهمائی دوم صد و بیست و شرکت دویست و پنجاه نفر در گردهمائی اخیر، نشان دهنده یک رشد طبیعی میباشد. در قیاس با دویست و هفتاد نفر حاضر در مجمع عمومی ماه مه  سال گذشته، میتوان این گردهمائی را مجمع عمومی دیگری دانسته که رای صد در صد افراد حاضر، در جهت از نو بنا کردن کنگره ای همبسته و نیرومند میبود. میتوان گفت که اعضای کنگره سه برابر گشته ، و جای امید بسیار است که بتوان در مدتی کوتاه زمان از دست رفته در هفت سال گذشته را جبران نمود.

اگر به این سادگی بتوان توجه کامیونیتی را به این نهاد پر اهمیت جلب نمود، پس چرا کنگره اینچنین ناشناخته باقی مانده است، به  نحوی که بسیاری از آنهائی که بیش از بیست و یا سی سال در تورنتو اقامت داشته، حتی اسم آنرا هم نشینده اند. اگر در مدت سه ماه بتوان علاقه مشارکت را آنچنان تقویت نمود که تعداد داوطلبان فعالیت در این کمپین از سه نفر به بیش از سی نفر برسد، پس چرا کنگره هیچ زمان بیشتر از سیصد عضو نداشته است. آنچه بیشتر از همه میتوان در فعالان این کمپین مشاهده نمود پائین بودن سن آنها میباشد، که اکثرن در کانادا تحصیل کرده، و آشنائی آنچنانی نیز با آنچه در ایران میرفت و میرود ندارند. شفافیت، قسمتی از وجود و خلق و خوی آنان میباشد، که بوضوح در گفتار، پندار و کردارشان دیده میشود. موفقیت را در نتیجه کار جمعی می بینند و نه در افتخارات فردی در برقراری ارتباط با مقامات دولتی و عکس گرفتن با آنها. امکانات ضعیف مالی شان مجبور شان میسازد که در خرج کردن هر دلار آن توجه کرده و حد اکثر استفاده از آن را بنمایند. با بودجه ای زیر هزار دلار، که مقداری از آن از کمک های نقدی افراد، و بیشتر آن از طریق مشارکت جمعی خودشان در پرداخت مخارج تهیه شده، گردهمائی با حضور دویست و پنجاه نفر را تدارک می بینند. نه به آن فخر میفروشند و نه آنرا مانند گالائی که هییت مدیره قبلی در سال 2013 با صرف ده ها هزار دلار، و با شرکت هشتصد نفر به عنوان نقطه عطفی در تاریخچه کامیونیتی ایرانی در کانادا عنوان میکند، میدانند. و یا گالای سال 2014 که هنوز به عنوان واقعه ای پر اهمیت در صدر صفحه اول وبسایت کنگره خودنمائی میکند.

جای تعجب نیست که چرا کنگره انگاری در هفت سال گذشته در جای خود متوقف شده، و انتظار این روز ها را میکشید. اختلاف دیروز و امروز در چیست؟ میتوان به سادگی آن اختلاف را در دو گروه اکثریت و اقلیت هییت مدیره کنونی نیز مشاهده نمود. گروه اقلیت با همان مشخصاتی که در بالا به آنها اشاره شد، بدون آنکه بخواهد به تصمیمات جمعی هییت مدیره بی احترامی کرده، و یا به آن لطمه ای وارد کند، تا جای امکان سعی مینماید با این کمپین همکاری نماید. در صورتی که گروه اکثریت با اینکه در تمام تصمیمگیری ها یکصدا عمل میکند، به نحوی که به نظر میاید در میان آنان هیچگونه اختلاف نظر و سلیقه ای نیست، نه تنها از این کمپین حمایتی نکرده، بلکه موانعی هم بر سر راه آن بوجود میاورند. خوشبختانه جای شک و تردیدی نیست که اگر به همین منوال پیش رود و کمیته ها فعال گردند، موقعیتی پیش خواهد آمد که افراد فعال و علاقمند شناخته شده و بتوانند به هییت مدیره راه یابند.